————

Jest czas rodzenia i czas umierania (…)

czas płaczu i czas śmiechu

czas lamentu i czas tańca.

Księga Koheleta

 

Obiekt twórczości i sam twórca sztuki mieści się w samej osobie, (…) instrumentem tej sztuki jest ciało, a materią ruch człowieka.

Roderyk Lange

 

Ciało myślące i czujące.

W tańcu mówimy ciałem, a ono nie kłamie, jest medium trudno poddającym się wewnętrznej manipulacji. Samo z siebie, niejako autonomicznie, opowiada o człowieku – tym najprawdziwszym.

Ludzkie ciało jest najbardziej wyjątkowym tworzywem dostępnym człowiekowi. Jest najczulszym instrumentem, a jego twórczy geniusz nie zależy od wykształcenia czy wieku. Naznaczone „liniami papilarnymi” pojedynczej osoby, a jednocześnie wypowiadające się w uniwersalnym języku całego gatunku – niesie najpełniejszą opowieść o człowieku i łączy nas w swojej różnorodności, będąc fuzją przejawów fizycznych i duchowych, jako forma sztuki jest twórczością człowieka najbardziej elementarną i pierwotną.

W autonomicznej sztuce tańca i chyba w sztuce w ogóle, rolą artysty jest nie tyle tworzyć, co raczej odsłaniać, odczytywać i interpretować rzeczywistość. To wymaga skupienia i pokory. Nasłuchujemy podpowiedzi, jakich używać środków wyrazu, żeby poprzez ciało docierać do prawd istotnych i umieć poddać swoją wizję oczyszczeniu z tego, co ją zaśmieca, co oddziela od prawdy. Taniec ma swój „tekst/idiomy”, którymi dociera do odbiorcy w sposób niewerbalny. Przez instrument, jakim jest ciało, znajduje formę, która najprościej ujawnia wewnętrzne „Ja”. Właśnie osoba tańcząca w akcie tańca, staje się ciałem czującym i myślącym, czasem dotykając duchowości w sztuce.

Ci, pełni odwagi, często niepokorni, poszukujący i nieustający w dążeniu wybierają zwykle drogę pod prąd, aby dotrzeć do tego, co w sztuce nowe i krystaliczne, nie tracąc z oczu tradycji. W czasach, w których informacja wraz ze sztuczną inteligencją dominuje nad refleksją, pamięć traci swoją źródłową moc i czasem nieroztropnie bywa traktowana, jako obciążenie. Żyjemy w świecie pełnym chaosu, tylko wspólnota dążeń, pragnień, celów może tworzyć taniec pełen energii, który jak kula toczy się i zmienia nas i świat.

Ewa Wycichowska

 

Polskie orędzie z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca, jest zainicjowane przez Fundację na rzecz Sztuki Tańca (FST) od 2017 roku. FST zwraca się co roku do wybitnych polskich artystów sztuki tańca o podzielenie się swoimi refleksjami z okazji Ich święta przypadającego 29 kwietnia obchodzonego od 1982 roku na całym świecie.

Bożena Kociołkowska
Prezes Fundacji na rzecz Sztuki Tańca

 

PROF.  EWA WYCICHOWSKA 

Prof. dr hab., tancerka, choreograf, pedagog, nauczyciel akademicki, profesor sztuk muzycznych, wieloletni Kierownik Zakładu i Katedry Tańca UMFC w Warszawie. Inicjatorka powstania tam nowych specjalności: Choreografia i Teoria Tańca, Taniec Współczesny i Podyplomowych Studiów Teorii Tańca UMFC w Warszawie. Obecnie wykładowca na kierunku Taniec w kulturze fizycznej AWF w Poznaniu i Dyrektor Artystyczny Dancing FairPlayce Poznań.

Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Poznaniu, Akademii Muzycznej w Warszawie i L’Academie Internationale de la Danse w Paryżu. Wieloletnia primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi. W 1980 roku debiutowała jako choreograf utworem Głos kobiecy (z nieznanej poetki) z muzyką Krzysztofa Knittla w Teatrze Wielkim w Łodzi. Jest autorką ponad 80 spektakli zrealizowanych w Polsce, Europie, USA i ostatnio na Kubie.

W latach 1988 – 2016 dyrektor naczelny i artystyczny Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego. Dzięki artystycznej wizji Ewy Wycichowskiej oblicze PTT przeszło ewolucję od spektakli ukształtowanych formą teatru baletowego do współczesnego gatunku: teatru tańca, który charakteryzuje przekraczanie granic rodzajowych, technicznych i stylistycznych, skłanianie ku interdyscyplinarności i oparty na kreatywnej improwizacji proces tworzenia w nowych przestrzeniach teatralnych.  W polskiej historii sztuki tańca jest jedną z najwybitniejszych postaci, które zmieniły oblicze artystyczne i edukacyjne tej dziedziny, jest swoistym ambasadorem polskiej sztuki tańca na całym świecie. Wielokrotnie nagradzana: m.in. Srebrnym i Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Nagrodą Specjalną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w uznaniu zasług dla kultury polskiej, Nagrodą Artystyczną Miasta Poznania, Złotym Medalem Hipolita Cegielskiego Verba Docent – Exempla Trahunt. Jest laureatką godności „Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej” oraz medalu i tytułu „Zasłużonej dla Miasta Poznania”.