choreografia: Maurice Béjart
muzyka: Toshiro Mayuzumi
dekoracje i kostiumy: Nuno Corte-Real

Japońskie Noh, Kabuki i Bunraku są najstarszymi sztukami scenicznymi, jakie można oglądać w dzisiejszych czasach. Kabuki to wyjątkowe zjawisko wśród sztuk scenicznych, powstał w XVII w., a jego rozwój nastąpił w wieku XVIII. Dziś Kabuki to swoisty estetyczny wyznacznik i niewyczerpane źródło inspiracji. „Chushingura” to opowieść o 47 roninach – to teatralne arcydzieło uznane nie tylko w Japonii, ale na całym świecie. Głęboko zakorzeniona w folklorze japońskim historia, która stanowi podstawę unikalnej choreografii, potwierdza niezmienność natury człowieka.

THE KABUKI
Choreografia tego spektaklu oparta na teatrze Kabuki – niezwykłej formie sztuki, rytuale, gdzie mity przenikają do codziennego życia, a postaci z japońskich legend wkraczają w realny świat. Ich obecność koi egzystencjalne lęki ludzkości współczesnego świata. Czas przestaje istnieć; wszyscy jesteśmy roninami. Podczas zgłębiania tej wspaniałej opowieści zdałem sobie sprawę z konieczności zrozumienia religijnych aspektów pokoju. Finałowa ceremonia Samurajów, „Seppuku” jest jednocześnie zaklęciem na cesarza, hymnem opiewającym Buddę i wielką Nicością.
Maurice Béjart

muzyka – Nick Wales
choreografia – Rafael Bonachela
scenariusz i kostiumy – David Fleischer
reżyseria światła – Damien Cooper

Proces twórczy rozpoczął się serią improwizacji z zespołem, podczas których nakłaniałem tancerzy, aby otworzyli się na siebie, uruchamiając wszystkie zmysły; aby dali sobie wzajemnie maksimum uwagi, polegali na instynktach, a następnie postarali się zawrzeć te emocje w pisemnej formie. Ten tekst stał się scenariuszem tańca – transferem energetycznym między myślą i ciałem.
W ab [intra] tancerze dzielą się swoją intymnością, obnażają swoje emocje, są autentyczni, a przez to piękni i poruszający. Oni są sensem i siłą tego przedstawienia.
Nie sposób nie wspomnieć również o Damienie Cooperze (oświetleniowiec), Davidzie Fleischerze (scenarzysta, kostiumy) i Nicku Walesie (kompozytor), bez których ten spektakl nie mógłby mieć miejsca. Dziękuję im za ich wrażliwość i zaangażowanie w realizację tego wyjątkowego projektu.
ab [intra] jest moją pierwszą od 6 lat pełnowymiarową choreografią. Moim celem było zatrzymanie w spektaklu energii i mocy, jakie czuję za każdym razem, gdy przekraczam próg sali baletowej. Myślę o ab [intra] (z łac. od wewnątrz) jak o łączniku między światem wewnętrznym
i zewnętrznym. To coś więcej niż energia, pojawiająca się przy uzewnętrznianiu konceptów i idei. Ta sfera tańca reprezentuje energię, która pochodzi z interakcji między tymi dwoma światami.
Moje wrodzone instynkty pełnią bardzo istotną rolę w procesie tworzenia. Sterują mną od początku do końca twórczego aktu: od momentu uchwycenia inspiracji, przez wszystkie etapy pracy, aż do efektu finalnego. Właśnie ten głęboko intuicyjny proces i towarzysząca mu energia stały się fundamentem dla spektaklu ab [intra]. Rafael Bonachela

realizatorzy:
reżyseria, kierownictwo artystyczne i choreografia – Sara Baras
kompozytor – Keko Baldomero
scenograf – Andrés Mérida
tekst – Santana de Yepes
oświetlenia – Óscar Gómez de los Reyes
kostiumy – Luis F. Dos Santos
asystent choreografa – María Jesús García Oviedo

wykonawcy:
Sara Baras z zespołem: María Jesús Garcia Oviedo, Charo Pedraja, Cristina Aldón, Sonia Franco, Daniel Saltares, Jose Franco
zespół muzyczny: Diego Villegas (saksofon, flet i harmonijka), Keko Baldomero, Andrés Martinez (gitara), Antonio Suárez, Manuel Muñoz “Pájaro” (perkusja)
śpiew – Rubio de Pruna, Israel Fernández
dyrektor muzyczny – Keko Baldomero

Blisko dwugodzinne widowisko powstałe w ramach wyjątkowego jubileuszu – dwudziestej rocznicy istnienia Ballet Flamenco Sara Baras. Głównym motywem spektaklu jest „La Farruca” – taniec ten towarzyszył wszechstronnie uzdolnionej artystce z Kadyksu podczas całej 20-letniej kariery, kształtował jej osobowość sceniczną i przywiódł ją do punktu, w którym znajduje się obecnie. To dzięki „La Farruca” zdobyła uznanie na całym świecie i wciąż cieszy się opinią mistrzyni tego tańca.
W Sombras wirtuozeria tańca łączy się z pełnymi dynamiki choreografiami (zarówno tradycyjnymi, jaki i współczesnymi) i różnorodnymi rozwiązaniami technicznymi. Niepodważalnym atutem przedstawienia są również dekoracje, zaprojektowane przez artystę z Malagi Andrésa Méridę. Pełnią one istotną funkcję w całości inscenizacji, wypełniają przestrzeń kolorem i fakturą, a także dynamicznie dzielą przestrzeń sceniczną. Dzieła dopełniają odpowiednio dobrane oświetlenie oraz wspaniałe kostiumy, które dodatkowo podnoszą jakość widowiska.
Keko Baldomero, utalentowany gitarzysta z Kadyksu i dyrektor muzyczny zespołu, skomponował muzykę do spektaklu. Poza flamenco Baldomero sięga do dorobku muzycznego innych kultur, które kształtowały zespół na przestrzeni lat. Artyści zatańczą do muzyki na żywo, wykonywanej m.in. przez słynnego saksofonistę Tima Riesa i odnoszącego sukcesy międzynarodowe skrzypka Arę Malikiana.
Gwiazda i założycielka zespołu Sara Baras odpowiada za reżyserię i większą część choreografii. Publiczność będzie miała okazję podziwiać na scenie także występy gościnnego artysty – José Serrano, wybitnego tancerza światowej sławy i autora choreografii, którą wykonuje w tym spektaklu.

Mother’s Milk. Pieśń miłosna na cześć rodziców
Wykorzystując język tańca, dyrektor artystyczny zespołu Rami Be’er zgłębia swoją fascynację europejskim dziedzictwem kulturowym, którą zaszczepili mu doświadczeni Holokaustem rodzice. Na chwilę udaje mu się obudzić, przekazane przez nich, wspomnienia dotyczące życia i kultury. Na słabo oświetlonej – głównie przez wiszący pośrodku żyrandol – scenie, choreograf stworzył mroczną przestrzeń, w której słychać tylko bicie serca.
W przedstawionych kompozycjach widać dziedzictwo ojca Ramiego – był on wybitnym architektem, który w połowie lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku stworzył koncepcję architektoniczną kibucu, wyrażającą idee jego mieszkańców, których życie opierało się na współpracy i równości w obrębie zjednoczonej, jednorodnej społeczności.
Be’er prezentuje jedno z najwspanialszych requiem ostatnich lat, stworzone przy użyciu języka tańca. To dzieło, które jest z jednej strony abstrakcyjne, ponadczasowe, uniwersalne, a z drugiej strony opowiada intymną historię miłosną rodziców, wyrażając również wielkie poczucie straty po ich odejściu.
Yonat Rothman

Przestrzeń ruchu podlegająca stałym zmianom. Puste przestrzenie, odrobina koloru, zbieżność. Krajobraz, spojrzenie, dotyk. Pamięć czasu i przestrzeni.

choreografia, scenografia i światła – Rami Be’er
muzyka – Faultline, J. Carpenter’s, A. Thersi, S. Endersen & C. Wallumrod & H. Sten, A. Desplat, Bjork, F. Buttons, Krieg und Frieden, Thee Silver Mt. Zion, O. Arnalds & A.S. Ott, Blonde, Redhead, D. Labrosse & I. Mori & M. Tetreault, Elvis Presley, P. Jeck, Kid Koala, Primus, The Knife, Murcof, E. Karaindrou, Micachu & The Shapes & London Sinfonietta, O. Yoshihide
dźwięk – Rami Be’er, Alex Claude
kostiumy – Rami Be’er, Lilach Hatzbani
kierownictwo prób – Nitza Gombo

Energetyczna podróż do wnętrza ludzkiej natury.
16 perfekcyjnie zsynchronizowanych tancerek i tancerzy pręży mięśnie w idealnie dopasowanych strojach. Sposób w jaki muzyka prowadzi ich ciała, działa na odbiorcę niemal hipnotycznie. Pomijając sporadyczne humorystyczne lub mroczne momenty Horses in the sky wyróżnia się wybitną jakością i wysublimowanym stylem. Efekt ten został osiągnięty dzięki harmonijnemu połączeniu światła, ruchu i kostiumów.
Choć scena skąpana jest w świetle, które rozprasza się na ciałach artystów, wyraźnie zaznacza się na niej punkt kontrastu. Proste stroje w kolorze beżu i bieli przyczyniają się do zacierania granicy płci, co nadaje specyficznej subtelności widowisku.
W nieoczywistej przestrzeni muzycznej zawarte zostały utwory artystów pokroju Björk czy Elvisa Presleya, a także zaskakujące dźwięki banjo. Dyrektor artystyczny i choreograf Rami Be’er zachęca publiczność do znalezienia własnej interpretacji swojego dzieła.

(balet w dwóch aktach)
muzyka – Hermann Severin von Løvenskjold
choreografia – Paul Chalmer wg Augusta Bournonville’a
scenografia – Michele Della Cioppa
kostiumy – Shizuko Omachi
wykonawcy: pierwsi soliści, soliści, koryfeje oraz zespół baletowy Teatro dell’Opera di Roma
(muzyka z nagrania Orkiestry Teatro dell’Opera di Roma)

La Sylphide jest „baletem białym”, z którego wywodzi się balet romantyczny. Jego wyjątkowy, subtelny charakter przetrwał w nienaruszonej formie do dnia dzisiejszego. Ten spektakl to kamień milowy w historii baletu; dzieło, które stało się początkiem rewolucji zarówno na płaszczyźnie technicznej, jak i estetycznej. Zwiewny przezroczysty biały strój, tzw. „paczka” oraz puenty to elementy, które stały się fundamentem symboliki klasycznego baletu.
Pierwsza wersja La Sylphide została zaprezentowana w Paryżu w 1832 r. w choreografii Filippa Taglioni, z muzyką Jeana Schneitzhöffera. Latem 1834 r. August Bournonville zachwycony przedstawieniem, zadecydował włączyć je do repertuaru Opery Kopenhaskiej. Od tego czasu spektakl okrzyknięto arcydziełem i zaczęto pokazywać go na deskach najważniejszych światowych teatrów. W 1966 roku balet doczekał się być może najlepszej w dziejach interpretacji ról Jamesa i Sylfidy w wykonaniu niezapomnianych Carli Fracci i Rudolfa Nureyeva. Uwspółcześniona wersja w adaptacji Mainy Gielgud została wystawiona w Teatro Nazionale w roku 2013. Wspaniała scenografia Michele’a Della Cioppy oraz niezwykłe kostiumy Shizuko Omachi sprawiły, że granica między światem realnym, a magicznym jest trudna do uchwycenia.