W środowisku operowym nazywana była „wdową po Moniuszce”, bo chyba nikt poza Nią nie zrobił więcej, by spopularyzować twórczość tego kompozytora nie tylko w kraju, ale także daleko poza jego granicami. Jego opery wyreżyserowała m.in. w Hawanie, Meksyku i Ankarze (Halka) i Bukareszcie ( Straszny dwór), nie mówiąc już realizacjach na polskich scenach operowych.
Jako solistka (sopran) występowała na polskich scenach operowych ( w latach 1967-70 w naszym Teatrze), a za z własnymi recitalami gościła m.in. w Lubece, Hamburgu, Bonn, Mediolanie, Rzymie, Moskwie, Leningradzie, Pradze, Nowym Jorku, Toronto i Ottawie.
Jest laureatką dwóch międzynarodowych konkursów wokalnych: w Vercelli (1956) i Chiararté (1957). W latach 1978–1998 była dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Moniuszkowskiego w Kudowie-Zdroju; w 1988 założyła w Warszawie Towarzystwo Miłośników Muzyki Moniuszki i została jego prezesem. W 1999 otrzymała tytuł Honorowego Obywatela Miasta Radomia, a 20 listopada 2000 – doktorat honoris causa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Za swą działalność otrzymała wiele państwowych nagród i wyróżnień. 2 czerwca 2012 przed budynkiem Zespołu Szkół Muzycznych w Radomiu odsłonięto pomnik Artystki autorstwa Mariana Molendy.
Na naszej scenie Maria Fołtyn wyreżyserowała (i to jak!) cztery opery: Lord Jim (1976), Maria Stuart (1981) – obie Romualda Twardowskiego, Żydówka Halevy’ego (1983) i Paria Moniuszki (1992), a tytułowa Tosca Pucciniego (1968) w interpretacji Artystki na długo pozostała w pamięci widzów.
28 stycznia br. przypada 100. rocznica urodzin Marii Fołtyn…

zdjęcie po lewej: Maria Fołtyn, Zbigniew Studler, Tosca 1968, fot. Chwalisław Zieliński

fot. Chwalisław Zieliński