Mimo, że nie był tak płodnym kompozytorem jak choćby jego rodak Giuseppe Verdi, to spuścizna operowa jaką pozostawił potomnym jest i tak imponująca, a jego dzieła: Madame Butterfly, Cyganeria, Tosca, Turandot, Manon Lescaut czy Dziewczyn  z Zachodu nie schodzą z afiszów największych scen operowych świata, zachwycając publiczność i zdobywając coraz większe kręgi wielbicieli sztuki operowej. W Łodzi  – jak na całym świecie

Giuseppe Verdi w swojej karierze prawie w ogóle nie próbował sił kompozytorskich poza operą; w zupełności wystarczała mu satysfakcja z  popularności takich jego dzieł, jak m.in.: Rigoletto, Traviata, Aida, Don Carlos, Nabucco, Otello czy Trubadur, które – od swych premier – niemal natychmiast stawały się podstawą repertuarową światowych scen operowych. I tak jest do dziś; realizowane w

Ta forma muzycznego spektaklu nie jest zbyt częstym gościem operowej sceny, nie tylko polskiej, ale też nie każdy teatr dysponuje odpowiednio przygotowanym dla jej realizacji zespołem. W naszym Teatrze musical ilekroć się pojawiał – zawsze odnosił sukces u publiczności i cieszył się uznaniem krytyki teatralnej i muzycznej. Już w 1972 roku (8 kwietnia) dyrekcja – w osobach Zygmunta Latoszewskiego i Stanisława

Śpiewu uczyła się u prof. Julii Gorzechowskiej, a następnie w łódzkiej Wyższej Szkole Muzycznej, w klasie prof. Olgi Olginy. W tym czasie została laureatką kilku ogólnopolskich konkursów wokalnych, które pozwoliły jej na udział w konkursach międzynarodowych w : Helsinkach, Tuluzie, Monachium i Moskwie. Debiutowała w 1967 w łódzkim Teatrze Wielkim w roli Micaëli w Carmen  Bizeta, by później wystąpić jeszcze w operach; Tosca, Tragedyja albo rzecz o Janie

W naszym Teatrze była m.in.: Julią, Giselle, Szeherezadą, Gajane, Mefistą, Medeą, Królewną Śnieżką, główną postacią w dziesiątkach baletów klasycznych i współczesnych, autorką choreografii do takich przebojów baletowych, jak m.in.:Święto wiosny, Faust goes rock, Republika Rzecz Publiczna, Stabat Mater, Koncert F-moll (Chopina), Karłowicz Interpretacje i wielu, wielu innych, z których każdy nie tylko zaskakiwał krytyków i publiczność, ale przede wszystkim sprawiał, że na samo nazwisko na

Wraz z prof. Zygmuntem Latoszewskim w 1967 roku otwierał Teatr Wielki w Łodzi, a Stanisław Piotrowski – jako jego dyrektor naczelny – zarządzał łódzką sceną operowo-baletową przez kolejnych siedem lat. Był człowiekiem niezwykle operatywnym, świetnie odnajdującym się w teatralnej rzeczywistości – z jej specyfiką i niepowtarzalnością. To za jego kadencji łódzka (i nie tylko!) publiczność mogła przeżywać chwile artystycznych