Angaż do Opery Śląskiej w Bytomiu w 1959 roku – gdzie wkrótce otrzymał tytuł I solisty – stał się przełomem w zawodowym życiu tego znakomitego tancerza. Wkrótce – wraz ze swoją sceniczną partnerką – Iwoną Wakowską podjął pracę w nowo powstałym Teatrze Wielkim w Łodzi, gdzie oboje byli pierwszymi  tancerzami. To tu właśnie zatańczył pierwsze partie w baletach Witolda Borkowskiego: tytułowego Pana Twardowskiego (1967), Księcia Zygfryda w Jeziorze łabędzim (1968), Romea w Romeo i Julii

Muzyka Chopina jest jak rajski ptak, który wciąż się wymyka z rąk. Tylko czasami udaje się uchwycić jej istotę, zbliżyć się do niej. Oferuje nieskończoną możliwość interpretacji, pozwala na ciągłą pracę nad własną estetyką, nad kształtowaniem swoich gustów, daje szansę odmiennego spojrzenia na ten sam utwór, indywidualnego i ciągle nowego podejścia. Tak muzykę Chopina czuł i taką też starał się przekazywać

Ojciec mój często zabierał mnie ze sobą, kiedy szedł grać na organach katedry w Lukce; również i w domu sadzał mnie przed klawiaturą. Ponieważ jednak nie chciałem dotykać klawiszy, przyszedł mu do głowy pomysł, aby na klawiaturze kłaść drobne miedziaki. Wtedy natychmiast wyciągałem ręce, aby zbierać pieniążki i w ten sposób moje małe palce niechcący przyciskały klawisze, a organy zaczynały dźwięczeć; nie zdając sobie z tego

Na naszej scenie po raz pierwszy pojawiła się w 1987 roku jako Abigaille w Verdiowskim Nabuccu i natychmiast zyskała wielką sympatię widzów i uznanie krytyki teatralnej. Joanna Cortés – bo o Niej mowa – goszcząca na wszystkich polskich scenach operowych i nie jednej zagranicznej swoje miejsce odnalazła właśnie u nas. To tu stworzyła największe kreacje wokalno-aktorskie wśród których były m.in.: Abigaille (Nabucco, 1987), Hrabina (Wesele Figara, 1988), Cho-Cho-San

Premiera Halki w ostatecznej, czteroaktowej wersji odbyła się w warszawskim Teatrze Wielkim. Bez mała 10 lat starań kompozytora poprzedziło ten wieczór.  Halka  (do libretta Włodzimierza Wolskiego)  powstała początkowo jako dzieło dwuaktowe. Wstawiono ją w tej postaci w Wilnie w 1848 roku na estradzie, a w 1854 roku na scenie operowej. Gdy po latach oczekiwań dyrekcja warszawskiego Teatru Wielkiego zdecydowała

Po 13. latach od ostatniej inscenizacji a po 57. – od pierwszej w Teatrze Wielkim w Łodzi – Tosca Giacomo Pucciniego powraca ( już z początkiem przyszłego sezonu) na naszą scenę z wielkim „przytupem”. Zanim jednak dowiemy się, która ze współczesnych nam śpiewaczek podejmie się tej wspaniałej choć trudnej partii, przypomnijmy jakiego kalibru Florie Toski budowały tradycję tej opery na naszej scenie.

Karierę rozpoczęła w 1958 nagrywając Piosenkę dziecięcą wraz z Zespołem Pieśni i Tańca Śląsk, którego była w kolejnych latach solistką – występując jako Izabella Nawe. Jednocześnie kształciła się w Szkole Muzycznej w Katowicach, w klasie wokalnej Janiny Jeziorańskiej. 17 listopada 1968 zadebiutowała na deskach Teatru Wielkiego w Łodzi w partii Gildy w operze Rigoletto Verdiego. Z Teatrem Wielkim w Łodzi związana była przez kolejne trzy sezony wcielając

Był pierwszym kierownikiem literackim (chyba jedynym o takim stażu!) – gdy budynek przy placu Dąbrowskiego był jeszcze w budowie. Później Stanisław Dyzbardis pełnił w Wielkim funkcję zastępcy dyrektora (1991-1997) i dyrektora naczelnego (1997–1998) i p.o. dyrektora w roku 2003. Wraz ze Stanisławem Piotrowskim, Zygmuntem Latoszewskim i Witoldem Borkowskim był współtwórcą Łódzkich Spotkań Baletowych oraz ich wieloletnim dyrektorem artystycznym. Zajmował się historią łódzkiej sceny operowej i Teatru Wielkiego w Łodzi oraz jego

Nie jest żadnym odkryciem, że praca zawodowych tancerzy to nie tylko odpowiednie predyspozycje fizyczne i psychiczne, ale także – począwszy od pierwszej klasy szkoły baletowej – ciężka „robota”, cała długa lista wyrzeczeń i świadomość, że każde taneczne „pas” na scenie może przynieść wiele niespodzianek – nie tylko tych pozytywnych. I nie ma w tym nic dziwnego, że każdy sceniczny „popis” baletowy przynosi