Był pierwszym kierownikiem literackim (chyba jedynym o takim stażu!) – gdy budynek przy placu Dąbrowskiego był jeszcze w budowie. Później Stanisław Dyzbardis pełnił w Wielkim funkcję zastępcy dyrektora (1991-1997) i dyrektora naczelnego (1997–1998) i p.o. dyrektora w roku 2003. Wraz ze Stanisławem Piotrowskim, Zygmuntem Latoszewskim i Witoldem Borkowskim był współtwórcą Łódzkich Spotkań Baletowych oraz ich wieloletnim dyrektorem artystycznym. Zajmował się historią łódzkiej sceny operowej i Teatru Wielkiego w Łodzi oraz jego

Nie jest żadnym odkryciem, że praca zawodowych tancerzy to nie tylko odpowiednie predyspozycje fizyczne i psychiczne, ale także – począwszy od pierwszej klasy szkoły baletowej – ciężka „robota”, cała długa lista wyrzeczeń i świadomość, że każde taneczne „pas” na scenie może przynieść wiele niespodzianek – nie tylko tych pozytywnych. I nie ma w tym nic dziwnego, że każdy sceniczny „popis” baletowy przynosi

Pinokio po raz pierwszy ukazał się w odcinkach w gazecie dla dzieci Giornale per i bambini w 1881 roku. Collodi początkowo nie planował, że historia drewnianego pajacyka stanie się „pełnoprawną książką”. Ogromne zainteresowanie czytelników sprawiło jednak, że dwa lata później opowieść została wydana w formie książkowej. Autora zainspirował włoski folklor, w którym często pojawiały się motywy magicznych przemian i moralnych lekcji. Postać Pinokia nawiązuje do tradycyjnych opowieści o marionetkach, które symbolizowały

Wśród polskich artystów nie ma drugiego, który byłby bohaterem tylu anegdot, co Wanda Wermińska. Nie ma również innej osoby, która w swym długim i niezwykłym życiu byłaby również wielkim ucieleśnieniem dumy, honoru, prestiż i godności reprezentanta sztuki operowej– napisał Sławomir Pietras w programie koncertu Wanda Wermińska in memoriam – 2 września 1989 roku. Miała niezwykle rozległą skalę głosu, od g do es,

Nie jest niczym odkrywczym, że teatr (w tym także operowy) jest organizmem żywym, realizującym się tu i teraz, nieprzewidywalnym tworem scenicznym, w którym zdarzyć się wszystko może – często w najmniej oczekiwanym momencie. Bywa i tak, że w ostatniej chwili trzeba wszystko „wywrócić do góry nogami”, by spektakl mógł się odbyć, a widz nie stracił

Jerzy Waldorff – zmarły w 1999 roku – niezapomniany polski pisarz, publicysta, krytyk muzyczny i działacz społeczny często powtarzał, że muzyka łagodzi obyczaje. Przekonujemy się o tym – mniej lub bardziej – każdego dnia, często nie zdając sobie z tego sprawy, że właśnie muzyka wpływa na nas i nasz nastrój, samopoczucie i spojrzenie na otaczający nas świat. Jedno jest pewne – bez muzyki nasze życie

Ja sobie nie mogłem pozwolić na to, żebym nie był wymagający, żeby cokolwiek było źle wykonane, jak mogło być dobrze zrobione. Przecież to ja byłem podpisany pod choreografią baletów, które wystawiałem – czy miałem dopuścić do tego, żeby publiczność okrzyknęła mnie kiepskim choreografem?! Te słowa Feliksa Parnella – twórcy łódzkiego baletu – mówią same za

Trudno sobie wyobrazić życie bez tańca, a jeszcze trudniej bez radości i przyjemności jakie sprawia oglądanie spektaklu baletowego… I taniec więc doczekał się a swojego wyróżnienia. Międzynarodowy Dzień Tańca – ustanowiony w 1982 roku przez Międzynarodowy Instytut Teatralny – jest właśnie owym świętem. 29 kwietnia wybrano na pamiątkę chrztu (1727 rok) francuskiego tancerza i choreografa Jeana-Georges’a Noverre’a – wielkiego reformatora tańca scenicznego, najwybitniejszego twórcy i teoretyka tzw. ballet d’action

————– Od 1982 roku 29 kwietnia jest międzynarodowym świętem tańca. To również dzień, w którym świat upamiętnia urodziny Jeana-Georges’aNoverre’a, wybitnego francuskiego choreografa XVIII wieku, pierwszego wielkiego reformatora sztuki tańca. Domagał się on, aby taniec opowiadał wspaniałe historie o duszy i charakterze człowieka, podobnie jak w literaturze robią to sztuki Williama Szekspira. Taniec pozwala każdemu wyrażać

Kiedy pojawił się w 1974 roku – jako wychowanek prof. Bogusława Madeya – w Teatrze Wielkim w Łodzi, chyba sam nie przypuszczał, że właśnie ten teatr stanie się jego artystycznym domem, w którym spędzi swoje najlepsze dyrygenckie lata. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, w klasie dyrygentury symfoniczno-operowej Bogusława Madeya. Jeszcze w czasie studiów został zaangażowany do Teatru Wielkiego w Łodzi, gdzie przeszedł wszystkie stopnie kariery dyrygenckiej (asystent dyrygenta, dyrygent, kierownik