W jednym ze swoich wywiadów , a była ich niezliczona ilość, Luciano Pavarotti wyznał bardzo szczerze: Opera jest fałszem, który stopniowo zamienia się w prawdę. Czy jest tak  rzeczywiście,  każdy może się przekonać  w najprostszy sposób: pójść do teatru, zobaczyć, przeżyć  i zdecydować czym dla niego stanie się opera. A jak – według Witolda Gombrowicza 

Głównym celem przy wykonywaniu utworu muzycznego powinno być przeniknięcie,   w miarę talentu i wiedzy, wydobycie myśli autora, co w istocie jest właśnie przedmiotem muzyki, jej sensem. Nie ma rzeczy trudniejszej niż oddanie sensu muzyki. Jak różnorodna  i bogata powinna być natura muzyka, by mógł wyrazić choćby tylko główne znamiona narodowości: żywość i finezję Francuza, pasję

Miło nam donieść, że w gronie patronów 2025 r. uchwalonych przez Sejm RP znaleźli się m.in. .: Stefan Żeromski, Antoni Słonimski, Olga Boznańska. Okazją do ogłoszenia roku Stefana Żeromskiego jest przypadająca w 2025 r. setna rocznica śmierci autora Popiołów. Był on nie tylko wybitnym pisarzem, ale także patriotą, który swoją twórczość literacką i działalność społeczną poświęcił sprawie niepodległości

To Postać niewątpliwie legendarna… Ten znakomity tancerz, choreograf i reżyser był pierwszym kierownikiem baletu Teatru Wielkiego w Łodzi, a Jego wiedza, doświadczenie i talent sprawiły, że łódzki zespół –  już na samym początku swojego istnienia-  znalazł się na czołowym miejscu pośród nie tylko polskich scen baletowych Był także inicjatorem popularnych później Łódzkich Spotkań Baletowych. Współpracował

Angaż do Opery Śląskiej w Bytomiu w 1959 roku – gdzie wkrótce otrzymał tytuł I solisty – stał się przełomem w zawodowym życiu tego znakomitego tancerza. Wkrótce – wraz ze swoją sceniczną partnerką – Iwoną Wakowską podjął pracę w nowo powstałym Teatrze Wielkim w Łodzi, gdzie oboje byli pierwszymi  tancerzami. To tu właśnie zatańczył pierwsze partie w baletach Witolda Borkowskiego: tytułowego Pana Twardowskiego (1967), Księcia Zygfryda w Jeziorze łabędzim (1968), Romea w Romeo i Julii

Muzyka Chopina jest jak rajski ptak, który wciąż się wymyka z rąk. Tylko czasami udaje się uchwycić jej istotę, zbliżyć się do niej. Oferuje nieskończoną możliwość interpretacji, pozwala na ciągłą pracę nad własną estetyką, nad kształtowaniem swoich gustów, daje szansę odmiennego spojrzenia na ten sam utwór, indywidualnego i ciągle nowego podejścia. Tak muzykę Chopina czuł i taką też starał się przekazywać

Ojciec mój często zabierał mnie ze sobą, kiedy szedł grać na organach katedry w Lukce; również i w domu sadzał mnie przed klawiaturą. Ponieważ jednak nie chciałem dotykać klawiszy, przyszedł mu do głowy pomysł, aby na klawiaturze kłaść drobne miedziaki. Wtedy natychmiast wyciągałem ręce, aby zbierać pieniążki i w ten sposób moje małe palce niechcący przyciskały klawisze, a organy zaczynały dźwięczeć; nie zdając sobie z tego

Na naszej scenie po raz pierwszy pojawiła się w 1987 roku jako Abigaille w Verdiowskim Nabuccu i natychmiast zyskała wielką sympatię widzów i uznanie krytyki teatralnej. Joanna Cortés – bo o Niej mowa – goszcząca na wszystkich polskich scenach operowych i nie jednej zagranicznej swoje miejsce odnalazła właśnie u nas. To tu stworzyła największe kreacje wokalno-aktorskie wśród których były m.in.: Abigaille (Nabucco, 1987), Hrabina (Wesele Figara, 1988), Cho-Cho-San