Zanim zasiądziemy na widowni kolejnych już – XXVII – Łódzkich Spotkań Baletowych warto rzucić okiem na to, co na temat tańca mają do powiedzenia znane postacie ze świata kultury. A czy treści ich „złotych myśli” odnajdziemy w festiwalowych ( i nie tylko!) realizacjach przekonamy się niebawem. Jedno jest pewne: każdy z pewnością odnajdzie w nich coś dla siebie… A zatem:

Miał zaledwie 57 lat kiedy musieliśmy Go pożegnać… Był jedyną i niepowtarzalną osobowością – artystą plastykiem, którego wyobraźnia zdawała się być nieograniczoną a efekty pracy, choć często zaskakujące. Znakomicie trafiały one w gusta publiczności pozostając w ich pamięci na bardzo długo. Dla polskich i zagranicznych scen stworzył scenografie i plakaty – niezwykle oryginalne i twórcze – do dziesiątek spektakli, przede wszystkim

Aż trudno uwierzyć, że prapremiera Verdiowskiej Traviaty (1853) w Teatro La Fenice w Wenecji była jedną wielką „klapą”. Niezadowolenie publiczność wyrażała głośnymi okrzykami przy otwartej kurtynie i kpinami z głównej wykonawczyni Fanny Salvini-Donatelli. Widzowie byli niemile zaskoczeni, że zamiast błyskotliwej, smakowitej tragedii w historycznej scenerii, otrzymują współczesny obraz obyczajowy. Donatelli była wprawdzie świetną śpiewaczką, ale jej „kwitnący” wygląd mimo charakteryzacji

W środowisku operowym nazywana była „wdową po Moniuszce”, bo chyba nikt poza Nią nie zrobił więcej, by spopularyzować twórczość tego kompozytora nie tylko w kraju, ale także daleko poza jego granicami. Jego opery wyreżyserowała m.in. w Hawanie, Meksyku i Ankarze (Halka) i Bukareszcie ( Straszny dwór), nie mówiąc już realizacjach na polskich scenach operowych. Jako solistka (sopran) występowała na

Dziękujemy…

Całkiem jak w operze… Po wystawieniu opery Cleopatra (1705 rok) doszło w Hamburgu do autentycznej walki na szpady między dotychczas zaprzyjaźnionymi kompozytorami – Johannem Matthesonem i  Jerzym Fryderykiem Haendlem, który dyrygował przedstawieniem. Mattheson śpiewał we własnej operze główna partię – Antoniusza i po swojej scenicznej śmierci chciał – tak jak zresztą zawsze dotąd – dyrygować od klawesynu aż

Dla tych, którzy interesują się muzyką poważną nie jest tajemnicą, że wielki Ludwig van Beethoven przez większość swojego twórczego życia borykał się z poważnymi kłopotami słuchowymi; rozpoczęły się one już w 25. roku życia kompozytora. On sam określał to jako „szmery i świsty”. Unikał towarzystwa, by nie przyznawać się do postępującego kalectwa, a leczenie okazywało się mało skuteczne. W