To już 70 lat! Łódź bardzo długo czekała na „swoją” operę… Mimo, że w Łodzi bywały takie tuzy opery jak: Ada Sari, Ewa Bandrowska –Turska, Adam Didur, Ignacy Dygas czy Jan Kiepura, to stałą scenę operową udało się zorganizować dopiero po II wojnie światowej. Na wniosek Stowarzyszenia Przyjaciół Opery Łódzkiej – 1 lipca 1954 roku – uchwałą Prezydium Rady Narodowej utworzono Operę Łódzką. Do jej powstania przyczynili się: prof. Władysław Raczkowski (dyrygent), prof. Tomasz Kiesewetter i Mieczysław Drobner, później jednym z dyrektorów była Sabina Nowicka.
Na inaugurację (18 października 1954 roku) wystawiono Straszny dwór Moniuszki pod kierownictwem muzycznym Władysława Raczkowskiego i w reżyserii Jerzego Merunowicza. Opera pracowała w trudnych warunkach (przedstawienia odbywały się na scenach Teatru Nowego i Teatru im. S. Jaracza), jednak jej popularność rosła bardzo szybko, wystawiano coraz więcej tytułów, a artystów przybywało. W 1957 roku utworzono także, pod kierownictwem Feliksa Parnella, pierwszy profesjonalny zespół baletowy, który już wkrótce odbył kilka zagranicznych tournées.
Opera Łódzka – już ze stałym zespołem artystycznym – przez dziesięć lat zrealizowała 33 premiery operowe i baletowe, z których każda przyjmowana była z uznaniem krytyki i podziwem publiczności. Ostatnią była opera Daniela F.E. Aubera Fra Diavolo (1965) pod kierownictwem muzycznym Zygmunta Latoszewskiego i w reżyserii Leo Nedomansky’ego. A później? Później kontynuację łódzkiej tradycji operowej przejął w 1967 roku Teatr Wielki w Łodzi – z zespołem w olbrzymiej części pochodzącym z Opery Łódzkiej. Tak więc dobra tradycja Opery w Łodzi kontynuowana jest do dziś…
zdjęcie po lewej: Igor Mikulin (Skołuba), Wiktor Chodziuk (Maciej), Straszny dwór 1954, fot. Franciszek Myszkowski
fot. Franciszek Myszkowski
