Urodziła się 24 czerwca 1904 w Jarosławiu nad Wołgą, zmarła 31 stycznia 1979 w Łodzi, a takim życiorysem można by obdzielić kilka osób. Polska śpiewaczka operowa (sopran koloraturowy), pedagog, propagator kultury muzycznej, legenda Łodzi i polskiej wokalistyki.

1 grudnia 1922 roku debiutowała w Wilnie jako Violetta w Traviacie Verdiego, co otworzyło jej drogę do kariery. W wieku 18. lat została zaangażowana do Opery Wileńskiej, gdzie śpiewała pierwszoplanowe partie koloraturowe. W latach 1925–1926 odbyła pierwsze tournée – po Jugosławii i Austrii. Od połowy lat 20. śpiewała w Operze Warszawskiej, w 1934 przeniosła się do Poznania. Przez cały czas koncertowała w wielu krajach Europy. Nagrała jedną płytę – podczas tournée po Wielkiej Brytanii, a nagrania dokonała firma Decca Records.

Po ślubie 30 grudnia 1936 zrezygnowała ze sceny. Osiadła z mężem – rotmistrzem kawalerii, w małym miasteczku na Wileńszczyźnie. Po wybuchu wojny i mobilizacji męża Olga Olgina wróciła do Wilna, gdzie podjęła pracę w Konserwatorium. Po wkroczeniu Niemców i zamknięciu uczelni ożywioną działalność muzyczną prowadziła w swoim domu. Współpracowała z wileńskim okręgiem Armii Krajowej, wielokrotnie przechowując u siebie łączników i oficerów AK, za co po wojnie uhonorowano ją odznaczeniem oficerskim.

Po wejściu wojsk sowieckich do Wilna w 1944 roku wróciła do pracy w Konserwatorium Wileńskim, a w 1945 roku zdecydowała się na przyjazd do Łodzi i właśnie tu – 9 marca 1947 roku – wystąpiła po raz ostatni z publicznym recitalem. Odtąd poświęciła się pedagogice i tworzeniu klasy śpiewu w łódzkim konserwatorium. Jej wychowankami były m.in. Teresa Żylis-Gara, Teresa Wojtaszek-Kubiak, Krystyna Rorbach, Izabela Kobus, Katarzyna Rymarczyk i wiele, wiele innych wybitnych śpiewaczek, które swój kunszt zawdzięczają takim właśnie wspaniałym osobowościom.

Pamiętajmy więc o Nich…

Grób Olgi Olginy znajduje się na cmentarzu prawosławnym Doły w Łodzi.

zdjęcie po lewej: Olga Olgina, fot. Chwalisław Zieliński