Choć w 1873 roku ukończyła konserwatorium we Lwowie, jako pianistka i skrzypaczka, to świat zna ją, jako najsłynniejszą polską śpiewaczkę operową przełomu XIX i XX wieku.
Marcella Sembrich-Kochańska urodziła się (1858) na Podolu koło Tarnopola, wokalne studia odbyła u pedagogów W. Rokitańskiego i B. i F. Lampertich, by w 1877 roku zadebiutować w Atenach partią Elwiry w Purytanach Belliniego.

Wspaniały głos o rozleglej skali, mistrzowsko opanowana technika koloraturowa i wyjątkowa muzykalność, sprawiły, że wkrótce stała się jedną z najwybitniejszych artystek operowych świata. W początkach kariery śpiewała na scenach niemieckich i w Londynie, a później los (i talent!) sprawił, że została pierwszą Polką (!) w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Już podczas drugiego wieczoru po otwarciu tej nowojorskiej sceny (pierwszym był Faust Gounoda – 22 października 1883) – 23 października, Marcella Sembrich-Kochańska pojawiła się na tej scenie, jako tytułowa Łucja z Lammermoor Gaetana Donizettiego. Sukces był wielki i zwiastował dłuższy pobyt artystki na tej najsławniejszej scenie operowej świata.

I rzeczywiście… Będąc przez ponad 10 lat (1898-1909) primadonną MET wystąpiła w 483. przedstawieniach, a jej najsłynniejsze kreacje, to wspomniana już Łucja, Małgorzata de Valois w Hugonotach Meyerbeera, Violetta w Traviacie Verdiego, a także… Hanna Glavari w Wesołej wdówce Lehára, wystawionej na Broadwayu w 1907 roku.

Do 1917 roku występowała z recitalami pieśniarskimi, wzbudzając uznanie zwłaszcza pieśniami polskimi; później poświęciła się pracy pedagogicznej m.in. w Curtis Institute of Music w Filadelfii i Juilliard School of Music w Nowym Jorku. Szeroko znana jest także działalność społeczna i charytatywna artystki na rzecz Polski i Polaków w czasie I wojny światowej.

Marcella Sembrich-Kochańska była pierwszą „naszą” w MET, później lista Polek (i Polaków) na tej scenie i innych najważniejszych na świecie systematycznie się wydłużała. I dobrze.
Dobrze też (głównie dla nas), że artyści ci nie zapominali o naszej – polskiej – publiczności.

Ta wielka Artystka odwiedziła również Łódź, na przełomie XIX i XX wieku, i to 2 razy. Koncert 4  grudnia 1889 roku odbył się, jak pisze Alfons Pellowski w książce Kultura muzyczna Łodzi do roku 1918, (Wyd. Papier-Service Łódź 1994 s. 249-250), w Łódzkim Domu Koncertowym, a drugi koncert w Teatrze Wielkim w Łodzi F. Sellina, który wówczas znajdował się przy ulicy Konstantynowskiej (dziś Legionów).

Wiele innych interesujących szczegółów z życia artystki można dowiedzieć się z jej biografii „Marcella Sembrich-Kochańska. Artystka świata” autorstwa Małgorzaty Komorowskiej i Juliusza Multarzyńskiego.

 

Łódzki Dom Koncertowy

Teatr Wielki w Łodzi F. Sellina

 

Powyżej: okładka książki Marcella Sembrich-Kochańska. Artystka świata.
Zdjęcie główne: ilustracja z Die Gartenlaube, 1887

Za udostępnienie informacji i zdjęć Łódzkiego Domu Koncertowego dziękujemy p. Bożenie Pellowskiej-Chudobińskiej z Filharmonii Łódzkiej.