————

Ruggero Leoncavallo zanim stał się ulubieńcem publiczności wielokrotnie podejmował kompozytorskie próby operowe, ale żadnego utworu nie udało mu się zaprezentować na scenie.     Jednak  21 maja 1892 roku w mediolańskim  Teatro dal Verme publiczność  entuzjastycznie przyjęła prawykonanie jego opery I Pagliacii (Pajace). Prezentacja była możliwa dzięki  jego udziałowi w konkursie operowym  mediolańskiego  wydawcy muzycznego Edoardo Sonzogno –  dla młodych kompozytorów, którzy dotąd nic nie wystawili.

Tekst libretta napisał sam kompozytor na podstawie wydarzenia, które przeżył  jako siedmioletni chłopiec podczas jakiejś imprezy teatralnej. Istotą opery jest tragiczny los aktora, który  własne cierpienie musi skrywać pod pogodną maską komedianta. Tak też jest  pomyślana muzyka Pajaców – niezwykle barwna i dramatyczna, częściowo wykorzystująca południowowłoskie tradycje ludowe, niezwykle rytmiczna i barwna, poruszająca ale i skłaniająca do uśmiechu.

Nic więc dziwnego, że Pajace Leoncavalla  szybko trafiły na światowe sceny operowe a słynna aria głównego bohatera Cania – Śmiej się pajacu –  stała się przebojem  także scen koncertowych i wyzwaniem, z którym pragnie się zmierzyć chyba każdy tenor, choć nie każdy daje radę…
I tylko chciałoby się więcej takich konkursów z takimi laureatami!

Na zdjęciu Krzysztof Bednarek, Pajace, TWŁ 2004,
fot. Chwalisław Zieliński