Wraz z prof. Zygmuntem Latoszewskim w 1967 roku otwierał Teatr Wielki w Łodzi, a Stanisław Piotrowski – jako jego dyrektor naczelny – zarządzał łódzką sceną operowo-baletową przez kolejnych siedem lat. Był człowiekiem niezwykle operatywnym, świetnie odnajdującym się w teatralnej rzeczywistości – z jej specyfiką i niepowtarzalnością. To za jego kadencji łódzka (i nie tylko!) publiczność mogła przeżywać chwile artystycznych doznań podczas znakomitych spektakli operowych i baletowych. A były wśród nich m.in.: Halka (1967), Kniaź Igor (1967), Straszny dwór  (1967), Carmen (1967), Rigoletto (1967), Tosca (1968), Romeo i Julia (1969), Orfeusz w piekle (1969), Aida (1970), Henryk VI na łowach (1972), Człowiek z La Manchy  (1972), Traviata (1972), Opowieści Hoffmanna (1973) i wiele innych premier, z których każda przynosiła kolejną artystyczną niespodziankę kwitowaną aplauzem publiczności i uznaniem krytyki teatralnej. To właśnie ta dyrekcja Teatru Wielkiego w Łodzi ze Stanisławem Piotrowskim na czele – zapisując się złotymi zgłoskami w historii polskiego teatru – sprawiała, że Teatr z każdą kolejną premierą budował swoją czołową pozycję w kraju. Jest więc za co dziękować i pamiętać!
Nic, tylko dzieło to kontynuować…

zdjęcie po lewej: Stanisław Piotrowski, fot. archiwum teatru