————

A zaczęło się od wielkich wykopów na placu Dąbrowskiego… Pierwsze rozpoczęły się już w 1949, a budowany obiekt miał być Teatrem Narodowym, jednak po „walce” bezdomnej wtedy Opery Łódzkiej i jej nieocenionej dyrektor- Sabiny Nowickiej, ówczesne władze zdecydowały, że budynek będzie oddany we władanie sztuki operowej i baletowej.
Gmach przyszłego teatru powstawał przez 18 lat, by w 1967 roku oczarować publiczność swą „wielkością” i przygotowanym repertuarem.  

Pierwszą dyrekcję Teatru Wielkiego w Łodzi stanowili: Stanisław Piotrowski (dyrektor naczelny), Zygmunt Latoszewski (dyrektor artystyczny), Stanisław Dyzbardis (kierownik literacki), Witold Borkowski (kierownik baletu) i Mieczysław Rymarczyk (kierownik chóru).

Teatr Wielki w Łodzi zainaugurował swoją działalność 19 stycznia 1967 roku premierą Halki Stanisława Moniuszki. Następnie (dzień po dniu) pokazał Kniazia Igora Borodina, Straszny dwór Moniuszki i Carmen Bizeta. Pierwszym zaprezentowanym w tym samym roku baletem był Pan Twardowski Ludomira Różyckiego w choreografii Witolda Borkowskiego.
Prawdziwą ozdobą tych spektakli byli znakomici soliści Opery Łódzkiej, którzy stanowili trzon artystyczny nowej sceny, a w Teatrze Wielkim znaleźli swój prawdziwy dom na kolejne długie lata.
(cdn.)

Zdjęcia ze zbiorów Ryszarda Bonisławskiego.