Tak barwne postacie nieczęsto się zdarzają… Tym bardziej godny odnotowania jest fakt, że ten zaszczyt stał się udziałem operowej Łodzi. Po ukończeniu gimnazjum w Łodzi studiowała na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego i tu miała okazję spotkać prof. Tadeusza Kotarbińskiego, który wywarł ogromny wpływ na jej poglądy – była jego uczennicą i do końca życia profesora utrzymywała z nim kontakt. W 1943 roku wstąpiła do 9. pułku piechoty III Dywizji I Armii Wojska Polskiego – była w nim instruktorem sportowym i kulturalnym. Po zakończeniu wojny została przeniesiona do administracji wojskowej w Łodzi i właśnie tu (na szczęście!) rozpoczęła się Jej przygoda z teatrem; pierwsza praca teatralna Sabiny Nowickiej to Teatr Wojska Polskiego w Łodzi w czasie dyrekcji Leona Schillera. Była wicedyrektorem tego teatru, a po przeniesieniu się części zespołu do Warszawy pełniła tę samą funkcję w nowo powstałym Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi. Brała udział w tworzeniu Teatru Ziemi Łódzkiej (1953), a następnie stała się współtwórczynią Teatru Wielkiego w Łodzi (1954–1961).
Wspólnie z Feliksem Parnellem organizowała łódzkie szkolnictwo baletowe (1958–1961).
W 1968 zwolniono ją z pracy. Do teatru wróciła dopiero w 1980. W latach 1980–1984 była wicedyrektorem Teatru im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. Później zainicjowała budowę Sceny Kameralnej im. Leona Schillera w Teatrze im. S. Jaracza w Łodzi (1994). Dla nas najważniejszy jednak jest fakt, że trudno sobie dziś wyobrazić zaistnienie Teatru Wielkiego w Łodzi bez słynnej Saby – tak mówiono o Niej w środowisku teatralnym.
Jako Osoba niezwykle operatywna, konsekwentna w swych działaniach, znająca i wielbiąca scenę operową czyniła wszystko, co było możliwe (i więcej!), by istnienie Teatru Wielkiego w Łodzi stało się faktem.
Takie Postacie w historii Teatru Wielkiego – to duma i prawdziwy zaszczyt!

zdjęcie po lewej: Sabina Nowicka, fot. archiwum Teatru