To postać wyjątkowa w historii łódzkiej sceny operowej. W 1962 roku, jeszcze więc w Operze Łódzkiej, rozpoczęła się wspaniała i długotrwająca przygoda Zygmunta Latoszewskiego z łódzką operą. Ten wspaniały muzyk, pedagog i dyrygent zadebiutował w Łodzi w 1962 roku operą Delibesa Lakmé – z Delfiną Ambroziak i Zofią Rudnicką w partii tytułowej. Sukces spektaklu sprawił, że pod batutą Maestra Łódź zobaczyła jeszcze jedenaście spektakli , z których każdy budził zainteresowanie publiczności i teatralnej krytyki. Były wśród nich m.in.: Cyganeria, Don Juan, Rycerskość wieśniacza, Bal maskowy, Manon, Tajemnice Zuzanny, Pajace.
I to nie przypadek, że nowopowstały w 1967 roku Teatr Wielki w Łodzi właśnie Latoszewskiemu powierzył kierownictwo artystyczne, które trwało do 1972 roku. W tym czasie Maestro – przez 5 lat swojej dyrekcji artystycznej przygotował 16 premier wśród których znalazły się m.in.: Kniaź Igor, Straszny dwór, Dama pikowa, Tragedyja albo rzecz o Janie i Herodzie, Romeo i Julia, Lohengrin, Hrabina, Aida, Wesele Figara, Henryk VI na łowach, Dziewczyna z zachodu, Opowieści Hoffmanna, Romans gdański, Dama pikowa, a Halką w 1967 roku otwierał Teatr Wielki w Łodzi.
Łódzki teatr operowy znalazł w Zygmuncie Latoszewskim nie tylko znakomitego dyrygenta i znawcę muzyki i opery w szczególności, ale także wspaniałego człowieka i przyjaciela artystów, którzy z wielką atencją i uznaniem wspominają Maestra do dziś. I jeśli szukać by wielkich postaci łódzkiej opery, to nazwisko Zygmunta Latoszewskiego z pewnością pozostanie na jednym z pierwszych miejsc.
Nie był łodzianinem z urodzenia, ale niewątpliwie był nim z wyboru!

zdjęcie po lewej: Zygmunt Latoszewski, fot. archiwum teatru