————

Opera wcześniej czy później musiała dotrzeć do telewizji. Po raz pierwszy stało się to faktem 19 maja 1947 roku kiedy to trzeci i czwarty akt Puciniowskiej Cyganerii transmitowany był „na żywo” w BBC. Realizacją tą British Broadcasting Corporation dokonała prawdziwe pionierskiego czynu. Dotąd nie udało się żadnej innej stacji telewizyjnej – stosunkowo nowemu wtedy środkowi przekazu – przeprowadzić takiego przedsięwzięcia.
Oba ostatnie akty opery Pucciniego z ich intymną scenerią i jakże osobistymi dialogami szczególnie nadają się dla małego ekranu; nie ma tam żadnych chórów i skomplikowanych scen zbiorowych, a wykonawcy mogą być pokazywani w szerokim planie i żyć na ekranie.

Wcześniejsze próby „opery w tv” były przeprowadzane jeszcze przed II wojną światową, 13 listopada 1936 roku BBC na przykład nadała fragmenty opery Alberta Coatesa Mister Pickwick.

Za BBC poszli inni i choć opera nie jest dzisiaj specjalnie „nachalnym” gościem szklanego ekranu, to jednak zdarza się, że bywa…
Najbardziej spektakularnym jednak ale i skomplikowanym – jak dotąd – mariażowym przedsięwzięciem opery i telewizji była realizacja Toski „na żywo” w 1992 roku – w autentycznym czasie i w realnie istniejących miejscach opisanych w libretcie opery. To rzeczywiście było mistrzostwo świata!
W widowisku wyreżyserowanym przez Briana Large wystąpili: Catherine Malfitano (Tosca), Placido Domingo (Cavaradossi) i Ruggiero Raimondi (Scarpia) – pod dyrekcją Zubina Mehty.
A przy okazji była to także fascynująca „wycieczka na żywo” po wiecznym mieście. Chciałoby się powiedzieć – prosimy o więcej!