———— Kiedy w 1971 roku ta wyjątkowa opera Giacomo Pucciniego wkroczyła wystrzałowo na naszą scenę, stała się jej jedyną inscenizacją w Polsce i tak pozostało do dziś. Wyjątkowości  zdarzenia dodaje fakt, że do głównej partii kobiecej – wtedy  i dziś – stanęły dwie mocno związane ze sobą osoby: Halina Romanowska – znakomita solistka naszego Teatru,

———— „Obyś żył w ciekawych czasach” głosi starożytna chińska klątwa. Nastały… ciekawe czasy. Trudne, tragiczne, ważne. Trudne czasy kształtują silnych ludzi. Potraktujmy je jako możliwość. Możliwość sprawdzenia siebie i swojej wewnętrznej siły. Możliwość działania. Sztuka i ludzie tańca nie pozostają obojętni wobec obecnych wydarzeń. Mamy swój język – ruch, który jest uniwersalny dla wszystkich ludzi.

———— Dawni i współcześni  twórcy operowi  niezbyt często sięgali – nawet jako tło akcji swych dramatów muzycznych – po tradycję i nastrój Świąt Wielkanocnych… Włoski kompozytor Pietro Mascagni jest swoistym wyjątkiem w tej materii. Jego Rycerskość wieśniacza – wspaniały muzyczny dramat z piękną muzyką i efektownymi partiami wokalnymi – rozgrywa się właśnie w atmosferze tych świąt

———— Z wielkim żalem i smutkiem przychodzi nam pożegnać Waldemara Szubskiego – naszego wspaniałego Kolegę i Artystę, Człowieka, dla którego Teatr był prawdziwym drugim domem. Znakomity muzyk – puzonista naszej orkiestry z Teatrem Wielkim w Łodzi związany był przez ponad trzydzieści lat – zawsze gotowy do kolejnych wyzwań artystycznych, sumienny i odpowiedzialny, z wielką troską

———— Nieodłącznym elementem życia teatralnego jest obecność w nim tych, którzy swoim znawczym piórem oceniają poczynania twórców dzieła scenicznego. Bez dziennikarzy i krytyków muzycznych dla artystów (i publiczności także!) życie byłoby może i łatwiejsze, ale na pewno – nudniejsze i pozbawione kolorytu. Dobrze jest mieć wśród nich przyjaciół – bez względu na to czy chwalą

———— Łódzkie Warsztaty Operowe – „dziecko” ówczesnego dyrektora Sławomira Pietrasa -po raz pierwszy odbyły się 2 marca 1986 roku i były formą przybliżenia widzowi „kuchni” teatru operowego i baletowego. Była to wówczas jedyna taka inicjatywa w kraju. Odbywały się raz w miesiącu i w atrakcyjnej formie prezentowały ich uczestnikom – z aktywnym udziałem tzw. loży prasowej

———— Nie tylko opera… Teatr sięgał także po tzw. lżejszą muzę. Pierwszą operetkę widzowie zobaczyli już 30 grudnia 1967 roku; była to Zemsta nietoperza Johanna Straussa. Później pojawiły się także: Orfeusz w piekle Offenbacha (1970), Baron cygański Straussa (1975), Wesoła wdówka Lehára (1988), Księżniczka czardasza Kálmána (1995), Student żebrak (1996) Millõckera, Noc w Wenecji Straussa(