Tancerz, mim i choreograf. W czasie swojej kariery artystycznej współpracował z instytucjami kultury na Pomorzu, we Wrocławiu i w Warszawie. Odszedł w środę, 22 marca 2023 roku, w wieku 71 lat. Urodził się w Gdańsku i tam ukończył Studium Baletowe oraz Studia Pantomimy przy Teatrze Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. W 1967 roku związał się z Państwową Operą i Filharmonią Bałtycką. Tańczył również w Operze Wrocławskiej, Teatrze

Wielka szwedzka śpiewaczka operowa Birgit Nilsson, uważana za czołową wykonawczynię oper Wagnera w okresie powojennym wielokrotnie mawiała: wolę zaśpiewać trzy wagnerowskie Brunhildy niż jedną Turandot! Śpiewała je znakomicie, a wypowiedź artystki tylko potwierdza, jakiej skali trudności wokalne postawił kompozytor wykonawczyniom partii tytułowej. Po Birgit Nilsson – arcytrudną partię chińskiej księżniczki przejęły później z wielkim powodzeniem m.in. Eva Marton

Nie ma co ukrywać i wszyscy dobrze o tym wiemy, że bez niej nasz muzyczny świat byłby o wiele bardziej uboższy i smutniejszy, a artyści (także ci operowi!) straciliby możliwość sprawdzenia swych talentów w podkasanej muzie. A ta wbrew pozorom nie jest ani łatwiejsza, ani skromniejsza w trudności i wokalne, i aktorsko. Narodziła się we Francji za panowania Napoleona III, a jej początek – to

Wśród polskich artystów nie ma drugiego, który byłby bohaterem tylu anegdot co ta wspaniała postać. Nie ma również innej osoby, która w swym długim niezwykłym życiu byłaby równie wielkim ucieleśnieniem dumy, honoru, prestiżu i godności reprezentanta sztuki operowej– napisał kiedyś Sławomir Pietras. Wanda Wermińska – bo o niej mowa, urodziła się w Błoszczyńcach, w ówczesnej guberni kijowskiej, (obecnie Ukraina). W

Nie trzeba być wielkim znawcą opery, by zauważyć, że wyżej wymieniona nie wiele miałaby do zaoferowania, gdyby nie – podobnie zresztą jak w życiu – płeć piękna ze wszystkimi swoimi urokami, komplikacjami emocjonalnymi, zawiłościami charakterów i całą gamą mniej lub bardziej prawdopodobnych doznań i reakcji. Nie ma wątpliwości, że gdyby nie Panie opera nie byłaby tym czym jest.

Historia opery w dzisiejszym jej rozumieniu zaczyna się z początkiem XVII wieku, a za pierwszą „prawdziwą” operę w historii muzyki powszechnie uważa się Dafne (1598) Jacopo Periego. Pierwszym zaś polskim władcą, który zetknął się z operą był Władysław Waza, gdy jako królewicz bawił na dworze Medyceuszy we Florencji i tam oglądał – jemu zresztą dedykowane – Uwolnienie Ruggiera z Wyspy Alcyny, dzieło skomponowane przez Francesco

Nie ma w dziejach kompozytora, który wzbudził tyle sprzecznych namiętności, żaden jednak nie zbudował też równie zawrotnej i spójnej wizji własnego dzieła. Nigdy też żaden twórca nie wciągnął w swoją orbitę podobnej rzeszy artystów myślicieli różnego autoramentu – napisał o Richardzie Wagnerze w „Tysiąc i jedna opera” Piotr Kamiński. Był reformatorem muzyki operowej, dyrygentem i teoretykiem muzyki okresu romantyzmu.

A, że był niewątpliwie pasjonatem opery, to choćby po przeczytaniu jego książki 5000 tysięcy wieczorów w operze nikt nie powinien mieć wątpliwości, a jego kariera i sukcesy tylko to potwierdzają. Rudolf Bing, bo o nim mowa, ukończył studia na Uniwersytecie Wiedeńskim, pobierał też lekcje śpiewu. Pracował jako impresario operowy i koncertowy w Wiedniu (1923–1927), Darmstadt (1928–1930) i Berlinie (1930–1933), następnie wyemigrował do

Dobrze wszystkim znane porzekadło mówi, że miłość niejedno ma imię! Każdy kogo „dotknęło” to uczucie wie doskonale, że jeśli nawet na nim samym jeszcze sobie nie poeksperymentowało, to przecież wiedzieć nie może czy nie uczyni tego przy najbliższej nadarzającej się okazji. A oblicza miłości – jak powszechnie wiadomo – potrafią być wzniosłe i szlachetne, ale też trudne i co gorsze –