Ja sobie nie mogłem pozwolić na to, żebym nie był wymagający, żeby cokolwiek było źle wykonane, jak mogło być dobrze zrobione. Przecież to ja byłem podpisany pod choreografią baletów, które wystawiałem – czy miałem dopuścić do tego, żeby publiczność okrzyknęła mnie kiepskim choreografem?! Te słowa Feliksa Parnella – twórcy łódzkiego baletu – mówią same za

Trudno sobie wyobrazić życie bez tańca, a jeszcze trudniej bez radości i przyjemności jakie sprawia oglądanie spektaklu baletowego… I taniec więc doczekał się a swojego wyróżnienia. Międzynarodowy Dzień Tańca – ustanowiony w 1982 roku przez Międzynarodowy Instytut Teatralny – jest właśnie owym świętem. 29 kwietnia wybrano na pamiątkę chrztu (1727 rok) francuskiego tancerza i choreografa Jeana-Georges’a Noverre’a – wielkiego reformatora tańca scenicznego, najwybitniejszego twórcy i teoretyka tzw. ballet d’action

————– Od 1982 roku 29 kwietnia jest międzynarodowym świętem tańca. To również dzień, w którym świat upamiętnia urodziny Jeana-Georges’aNoverre’a, wybitnego francuskiego choreografa XVIII wieku, pierwszego wielkiego reformatora sztuki tańca. Domagał się on, aby taniec opowiadał wspaniałe historie o duszy i charakterze człowieka, podobnie jak w literaturze robią to sztuki Williama Szekspira. Taniec pozwala każdemu wyrażać

Kiedy pojawił się w 1974 roku – jako wychowanek prof. Bogusława Madeya – w Teatrze Wielkim w Łodzi, chyba sam nie przypuszczał, że właśnie ten teatr stanie się jego artystycznym domem, w którym spędzi swoje najlepsze dyrygenckie lata. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, w klasie dyrygentury symfoniczno-operowej Bogusława Madeya. Jeszcze w czasie studiów został zaangażowany do Teatru Wielkiego w Łodzi, gdzie przeszedł wszystkie stopnie kariery dyrygenckiej (asystent dyrygenta, dyrygent, kierownik

„Napój miłosny”, „Don Pasquale” i „Córka pułku” są dla mnie czymś najbardziej czarującym i najdoskonalszym, co Donizetti stworzył. Każda z jego tragedii lirycznych błyszczy pięknymi szczegółami; jednakże tymi utworami w całości, w których to, co dobre dominuje nad  tym , co słabe, są zaiste tylko trzy opery komiczne. Niewątpliwie temperament i talent Donizettiego (podobnie jak Rossiniego) okazywał większą skłonność ku wesołości i komizmowi, aniżeli ku tragedii. Czym zatem tłumaczy