Ojciec mój często zabierał mnie ze sobą, kiedy szedł grać na organach katedry w Lukce; również i w domu sadzał mnie przed klawiaturą. Ponieważ jednak nie chciałem dotykać klawiszy, przyszedł mu do głowy pomysł, aby na klawiaturze kłaść drobne miedziaki. Wtedy natychmiast wyciągałem ręce, aby zbierać pieniążki i w ten sposób moje małe palce niechcący przyciskały klawisze, a organy zaczynały dźwięczeć; nie zdając sobie z tego

Na naszej scenie po raz pierwszy pojawiła się w 1987 roku jako Abigaille w Verdiowskim Nabuccu i natychmiast zyskała wielką sympatię widzów i uznanie krytyki teatralnej. Joanna Cortés – bo o Niej mowa – goszcząca na wszystkich polskich scenach operowych i nie jednej zagranicznej swoje miejsce odnalazła właśnie u nas. To tu stworzyła największe kreacje wokalno-aktorskie wśród których były m.in.: Abigaille (Nabucco, 1987), Hrabina (Wesele Figara, 1988), Cho-Cho-San

Premiera Halki w ostatecznej, czteroaktowej wersji odbyła się w warszawskim Teatrze Wielkim. Bez mała 10 lat starań kompozytora poprzedziło ten wieczór.  Halka  (do libretta Włodzimierza Wolskiego)  powstała początkowo jako dzieło dwuaktowe. Wstawiono ją w tej postaci w Wilnie w 1848 roku na estradzie, a w 1854 roku na scenie operowej. Gdy po latach oczekiwań dyrekcja warszawskiego Teatru Wielkiego zdecydowała

Po 13. latach od ostatniej inscenizacji a po 57. – od pierwszej w Teatrze Wielkim w Łodzi – Tosca Giacomo Pucciniego powraca ( już z początkiem przyszłego sezonu) na naszą scenę z wielkim „przytupem”. Zanim jednak dowiemy się, która ze współczesnych nam śpiewaczek podejmie się tej wspaniałej choć trudnej partii, przypomnijmy jakiego kalibru Florie Toski budowały tradycję tej opery na naszej scenie.

Karierę rozpoczęła w 1958 nagrywając Piosenkę dziecięcą wraz z Zespołem Pieśni i Tańca Śląsk, którego była w kolejnych latach solistką – występując jako Izabella Nawe. Jednocześnie kształciła się w Szkole Muzycznej w Katowicach, w klasie wokalnej Janiny Jeziorańskiej. 17 listopada 1968 zadebiutowała na deskach Teatru Wielkiego w Łodzi w partii Gildy w operze Rigoletto Verdiego. Z Teatrem Wielkim w Łodzi związana była przez kolejne trzy sezony wcielając

Był pierwszym kierownikiem literackim (chyba jedynym o takim stażu!) – gdy budynek przy placu Dąbrowskiego był jeszcze w budowie. Później Stanisław Dyzbardis pełnił w Wielkim funkcję zastępcy dyrektora (1991-1997) i dyrektora naczelnego (1997–1998) i p.o. dyrektora w roku 2003. Wraz ze Stanisławem Piotrowskim, Zygmuntem Latoszewskim i Witoldem Borkowskim był współtwórcą Łódzkich Spotkań Baletowych oraz ich wieloletnim dyrektorem artystycznym. Zajmował się historią łódzkiej sceny operowej i Teatru Wielkiego w Łodzi oraz jego

Nie jest żadnym odkryciem, że praca zawodowych tancerzy to nie tylko odpowiednie predyspozycje fizyczne i psychiczne, ale także – począwszy od pierwszej klasy szkoły baletowej – ciężka „robota”, cała długa lista wyrzeczeń i świadomość, że każde taneczne „pas” na scenie może przynieść wiele niespodzianek – nie tylko tych pozytywnych. I nie ma w tym nic dziwnego, że każdy sceniczny „popis” baletowy przynosi

Pinokio po raz pierwszy ukazał się w odcinkach w gazecie dla dzieci Giornale per i bambini w 1881 roku. Collodi początkowo nie planował, że historia drewnianego pajacyka stanie się „pełnoprawną książką”. Ogromne zainteresowanie czytelników sprawiło jednak, że dwa lata później opowieść została wydana w formie książkowej. Autora zainspirował włoski folklor, w którym często pojawiały się motywy magicznych przemian i moralnych lekcji. Postać Pinokia nawiązuje do tradycyjnych opowieści o marionetkach, które symbolizowały

Wśród polskich artystów nie ma drugiego, który byłby bohaterem tylu anegdot, co Wanda Wermińska. Nie ma również innej osoby, która w swym długim i niezwykłym życiu byłaby również wielkim ucieleśnieniem dumy, honoru, prestiż i godności reprezentanta sztuki operowej– napisał Sławomir Pietras w programie koncertu Wanda Wermińska in memoriam – 2 września 1989 roku. Miała niezwykle rozległą skalę głosu, od g do es,

Nie jest niczym odkrywczym, że teatr (w tym także operowy) jest organizmem żywym, realizującym się tu i teraz, nieprzewidywalnym tworem scenicznym, w którym zdarzyć się wszystko może – często w najmniej oczekiwanym momencie. Bywa i tak, że w ostatniej chwili trzeba wszystko „wywrócić do góry nogami”, by spektakl mógł się odbyć, a widz nie stracił