———— Gdyby wysilić się i na przestrzeni historii prześledzić losy powstawania dzieł operowych, to chyba nie ma wątpliwości, że najwięcej i najintensywniejszych poszukiwań idealnego stylu było udziałem Giuseppe Verdiego, wpadającego na pomysł Schillerowskiego Don Carlosa. Trudno się dziwić skoro po paryskiej premierze sam – młody – Georges Bizet ponoć napisał: Sili się na styl, a

———— Gatunek operowy ma już swoje lata, ale – jak Kobieta – ciągle wydaje się być młodym, interesującym, niepozbawionym fantazji i wielkiego uroku, radosnym, ale też posępnym i pełnym sprzeczności. I co istotne w swojej olbrzymiej części kobiety czyni swoimi bohaterkami – i pozytywnymi, i tymi „spod ciemnej gwiazdy” – jak w życiu! Tytułowe Aida,

———— I na operowym podwórku nie bywają rzadkością (a jakże, czemu nie) związki między ludźmi – w tym także małżeńskie – będące dowodem na to, że wspólne zainteresowania, to samo środowisko i nieustająca bliskość siebie wcale nie muszą przeszkadzać, a wręcz przeciwnie… często nawet pomagają! Kiedy Giuseppe Verdi – 9 marca 1842 roku – prezentował

———— Nabucco swoim scenicznym stażem na naszej scenie ustępuje jedynie Królewnie Śnieżce, a w skali światowej jest chyba swoistym rekordzistą! Kiedy w 1987 roku zagościł tu w reżyserii Marka Okopińskiego, pod kierownictwem muzycznym Andrzeja Straszyńskiego i w dekoracjach Mariana Kołodzieja chyba nikt – łącznie z ówczesnym dyrektorem Sławomirem Pietrasem – nie przypuszczał (bo jak?), że

———— Od kiedy opera zaczęła „schodzić z piedestału”, a jej pasjonatami – poza książętami, arystokracją i tzw. wyższymi sferami – mogli stawać się zwykli ludzie z ulicy, jej popularność robiła ogromne postępy. Nic, więc dziwnego, że szybko pojawiły się inicjatywy wszelkiego rodzaju festiwali z operą „na sztandarze”. Za twórcę współczesnej idei festiwali uważa się Richarda