A, że był niewątpliwie pasjonatem opery, to choćby po przeczytaniu jego książki 5000 tysięcy wieczorów w operze nikt nie powinien mieć wątpliwości, a jego kariera i sukcesy tylko to potwierdzają. Rudolf Bing, bo o nim mowa, ukończył studia na Uniwersytecie Wiedeńskim, pobierał też lekcje śpiewu. Pracował jako impresario operowy i koncertowy w Wiedniu (1923–1927), Darmstadt (1928–1930) i Berlinie (1930–1933), następnie wyemigrował do

Dobrze wszystkim znane porzekadło mówi, że miłość niejedno ma imię! Każdy kogo „dotknęło” to uczucie wie doskonale, że jeśli nawet na nim samym jeszcze sobie nie poeksperymentowało, to przecież wiedzieć nie może czy nie uczyni tego przy najbliższej nadarzającej się okazji. A oblicza miłości – jak powszechnie wiadomo – potrafią być wzniosłe i szlachetne, ale też trudne i co gorsze –

Tego niezwykłego artystę gościliśmy w  naszym Teatrze niestety tylko dwukrotnie; po raz pierwszy – gdy zaprojektował nam plakat do opery Mefistofeles Arrigo Boito (1984) i drugi – podczas  realizacji jego scenografii do opery Krzysztofa Pendereckiego Ubu Rex  (1993). Franciszek Starowieyski – malarz, rysownik, grafik, twórca plakatów, scenografii teatralnej   telewizyjnej – jednych zachwycał, innych bulwersował, ale nigdy

Niemożliwe?… A jednak! Fascynacja telefonem, jego pozycja w codziennym życiu i możliwości (ale i zagrożenia!) jakie sobą funduje wcale nie są domeną tylko czasów nam współczesnych. Oczywiście, dzisiaj – głównie przez swoją wielofunkcyjność – znacznie więcej zabiera nam czasu i skuteczniej „urządza” życie, jednak już dużo wcześniej zmierzał ku głównej roli w życiu społecznym i doczekał się nawet „tytułowej roli” w operze! 18 lutego

A dlaczego by nie?  Zanim jeszcze plac Dąbrowskiego (ten przed teatrem!) stał się betonowym lotniskiem z „wielkiej urody” czymś, co miało być  efektowną fontanną, był wspaniałym  miejscem  prezentacji tzw. widowisk plenerowych, w których uczestniczyć mógł praktycznie każdy „kto żyw”. Z radością i satysfakcją braliśmy udział w różnego rodzaju wydarzeniach muzycznych, a fronton teatru stawał się w efektownym oświetleniu  imponującą  dekoracją. I

W 1900 roku swoją premierę miała opera Pucciniego Tosca. Opera bardzo szybko zdobyła wielką popularność, a kompozytor przygotowywał się do jej realizacji na zainteresowanych dziełem  scenach operowych. Szukając tematu kolejnej opery, sięgnął Puccini ponownie po dramat Peleas i Melisanda Maeterlincka, a także po powieść Grzech księdza Mouret Zoli, Ostatni Szuan Balzaca, Wieża Nesle Dumasa, Wspomnienia z domu umarłych Dostojewskiego, Dzwonnik

Czy rzeczywiście była największą śpiewaczką XX wieku? Dla jednych – niewątpliwie, inni z pewnością wymieniliby do takiego tytułu jeszcze kandydatury choćby Joan Sutherland, Renaty Tebaldi czy Montserrat Caballé… Jedno jest pewne – Maria Callas była wyjątkową osobowością artystyczną, znakomitą aktorką, a jej temperament sceniczny (i nie tylko!), zaangażowanie w tworzenie wokalnego „ideału” spędzał sen z powiek nie jednej konkurentce. Dobrze

Słynny kompozytor francuski znany z jeszcze bardziej słynnego Bolera – Maurice Ravel, aż cztery lata musiał czekać zanim jego operowe dzieło Godzina hiszpańska trafiło na scenę – głównie z powodu trudności, jakich partytura przysparzała orkiestrze i śpiewakom. Udało się dopiero 19 maja 1911 w Operze Komicznej w Paryżu; publiczność i krytyka były mocno zaskoczone, co nie zmienia faktu, że uznano

Nie ma w tym chyba nic dziwnego, że publiczność teatralna zawsze była mocno zainteresowana kulisami teatru – operowego zwłaszcza. Życie primadonn znane wszak było (i jest!) z wielu anegdot –  zabawnych i mniej radosnych, a ich zakulisowe perypetie i rozgrywki często przyprawiały o zawrót głowy dyrektorów przybytków sztuki i spędzały im sen z powiek. Kiedy