Nie trzeba być wielkim znawcą opery, by zauważyć, że wyżej wymieniona nie wiele miałaby do zaoferowania, gdyby nie – podobnie zresztą jak w życiu – płeć piękna ze wszystkimi swoimi urokami, komplikacjami emocjonalnymi, zawiłościami charakterów i całą gamą mniej lub bardziej prawdopodobnych doznań i reakcji. Nie ma wątpliwości, że gdyby nie Panie opera nie byłaby tym czym jest.

Historia opery w dzisiejszym jej rozumieniu zaczyna się z początkiem XVII wieku, a za pierwszą „prawdziwą” operę w historii muzyki powszechnie uważa się Dafne (1598) Jacopo Periego. Pierwszym zaś polskim władcą, który zetknął się z operą był Władysław Waza, gdy jako królewicz bawił na dworze Medyceuszy we Florencji i tam oglądał – jemu zresztą dedykowane – Uwolnienie Ruggiera z Wyspy Alcyny, dzieło skomponowane przez Francesco

Nie ma w dziejach kompozytora, który wzbudził tyle sprzecznych namiętności, żaden jednak nie zbudował też równie zawrotnej i spójnej wizji własnego dzieła. Nigdy też żaden twórca nie wciągnął w swoją orbitę podobnej rzeszy artystów myślicieli różnego autoramentu – napisał o Richardzie Wagnerze w „Tysiąc i jedna opera” Piotr Kamiński. Był reformatorem muzyki operowej, dyrygentem i teoretykiem muzyki okresu romantyzmu.

A, że był niewątpliwie pasjonatem opery, to choćby po przeczytaniu jego książki 5000 tysięcy wieczorów w operze nikt nie powinien mieć wątpliwości, a jego kariera i sukcesy tylko to potwierdzają. Rudolf Bing, bo o nim mowa, ukończył studia na Uniwersytecie Wiedeńskim, pobierał też lekcje śpiewu. Pracował jako impresario operowy i koncertowy w Wiedniu (1923–1927), Darmstadt (1928–1930) i Berlinie (1930–1933), następnie wyemigrował do

Dobrze wszystkim znane porzekadło mówi, że miłość niejedno ma imię! Każdy kogo „dotknęło” to uczucie wie doskonale, że jeśli nawet na nim samym jeszcze sobie nie poeksperymentowało, to przecież wiedzieć nie może czy nie uczyni tego przy najbliższej nadarzającej się okazji. A oblicza miłości – jak powszechnie wiadomo – potrafią być wzniosłe i szlachetne, ale też trudne i co gorsze –

Tego niezwykłego artystę gościliśmy w  naszym Teatrze niestety tylko dwukrotnie; po raz pierwszy – gdy zaprojektował nam plakat do opery Mefistofeles Arrigo Boito (1984) i drugi – podczas  realizacji jego scenografii do opery Krzysztofa Pendereckiego Ubu Rex  (1993). Franciszek Starowieyski – malarz, rysownik, grafik, twórca plakatów, scenografii teatralnej   telewizyjnej – jednych zachwycał, innych bulwersował, ale nigdy

Niemożliwe?… A jednak! Fascynacja telefonem, jego pozycja w codziennym życiu i możliwości (ale i zagrożenia!) jakie sobą funduje wcale nie są domeną tylko czasów nam współczesnych. Oczywiście, dzisiaj – głównie przez swoją wielofunkcyjność – znacznie więcej zabiera nam czasu i skuteczniej „urządza” życie, jednak już dużo wcześniej zmierzał ku głównej roli w życiu społecznym i doczekał się nawet „tytułowej roli” w operze! 18 lutego

A dlaczego by nie?  Zanim jeszcze plac Dąbrowskiego (ten przed teatrem!) stał się betonowym lotniskiem z „wielkiej urody” czymś, co miało być  efektowną fontanną, był wspaniałym  miejscem  prezentacji tzw. widowisk plenerowych, w których uczestniczyć mógł praktycznie każdy „kto żyw”. Z radością i satysfakcją braliśmy udział w różnego rodzaju wydarzeniach muzycznych, a fronton teatru stawał się w efektownym oświetleniu  imponującą  dekoracją. I

W 1900 roku swoją premierę miała opera Pucciniego Tosca. Opera bardzo szybko zdobyła wielką popularność, a kompozytor przygotowywał się do jej realizacji na zainteresowanych dziełem  scenach operowych. Szukając tematu kolejnej opery, sięgnął Puccini ponownie po dramat Peleas i Melisanda Maeterlincka, a także po powieść Grzech księdza Mouret Zoli, Ostatni Szuan Balzaca, Wieża Nesle Dumasa, Wspomnienia z domu umarłych Dostojewskiego, Dzwonnik