Szanowni Państwo, Droga Publiczności, Artyści, Pracownicy Teatru Wielkiego w Łodzi Zbliżają się Święta Wielkanocne, które w aktualnym czasie historycznym pozwalają nam jeszcze bardziej zrozumieć słowa Zmartwychwstałego: „Pokój Wam!”. Przyjmijmy ten pokój, dążmy do niego, dzielmy się nim tam, gdzie go szczególnie brakuje, gdzie wydaje się, że już nie ma nadziei. Życzę Państwu zdrowych, pogodnych Świąt pełnych

Giuseppe Verdi w swojej karierze prawie w ogóle nie próbował sił kompozytorskich poza operą; w zupełności wystarczała mu satysfakcja z popularności takich jego dzieł, jak m.in.: Rigoletto, Traviata, Aida, Don Carlos, Nabucco, Otello czy Trubadur, które – od swych premier – niemal natychmiast stawały się podstawą repertuarową światowych scen operowych. I tak jest do dziś; realizowane w różnych odsłonach inscenizacyjnych

Tancerz, mim i choreograf. W czasie swojej kariery artystycznej współpracował z instytucjami kultury na Pomorzu, we Wrocławiu i w Warszawie. Odszedł w środę, 22 marca 2023 roku, w wieku 71 lat. Urodził się w Gdańsku i tam ukończył Studium Baletowe oraz Studia Pantomimy przy Teatrze Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. W 1967 roku związał się z Państwową Operą i Filharmonią Bałtycką. Tańczył również w Operze Wrocławskiej, Teatrze

Wielka szwedzka śpiewaczka operowa Birgit Nilsson, uważana za czołową wykonawczynię oper Wagnera w okresie powojennym wielokrotnie mawiała: wolę zaśpiewać trzy wagnerowskie Brunhildy niż jedną Turandot! Śpiewała je znakomicie, a wypowiedź artystki tylko potwierdza, jakiej skali trudności wokalne postawił kompozytor wykonawczyniom partii tytułowej. Po Birgit Nilsson – arcytrudną partię chińskiej księżniczki przejęły później z wielkim powodzeniem m.in. Eva Marton

Nie ma co ukrywać i wszyscy dobrze o tym wiemy, że bez niej nasz muzyczny świat byłby o wiele bardziej uboższy i smutniejszy, a artyści (także ci operowi!) straciliby możliwość sprawdzenia swych talentów w podkasanej muzie. A ta wbrew pozorom nie jest ani łatwiejsza, ani skromniejsza w trudności i wokalne, i aktorsko. Narodziła się we Francji za panowania Napoleona III, a jej początek – to

Wśród polskich artystów nie ma drugiego, który byłby bohaterem tylu anegdot co ta wspaniała postać. Nie ma również innej osoby, która w swym długim niezwykłym życiu byłaby równie wielkim ucieleśnieniem dumy, honoru, prestiżu i godności reprezentanta sztuki operowej– napisał kiedyś Sławomir Pietras. Wanda Wermińska – bo o niej mowa, urodziła się w Błoszczyńcach, w ówczesnej guberni kijowskiej, (obecnie Ukraina). W

Nie trzeba być wielkim znawcą opery, by zauważyć, że wyżej wymieniona nie wiele miałaby do zaoferowania, gdyby nie – podobnie zresztą jak w życiu – płeć piękna ze wszystkimi swoimi urokami, komplikacjami emocjonalnymi, zawiłościami charakterów i całą gamą mniej lub bardziej prawdopodobnych doznań i reakcji. Nie ma wątpliwości, że gdyby nie Panie opera nie byłaby tym czym jest.

Historia opery w dzisiejszym jej rozumieniu zaczyna się z początkiem XVII wieku, a za pierwszą „prawdziwą” operę w historii muzyki powszechnie uważa się Dafne (1598) Jacopo Periego. Pierwszym zaś polskim władcą, który zetknął się z operą był Władysław Waza, gdy jako królewicz bawił na dworze Medyceuszy we Florencji i tam oglądał – jemu zresztą dedykowane – Uwolnienie Ruggiera z Wyspy Alcyny, dzieło skomponowane przez Francesco

Nie ma w dziejach kompozytora, który wzbudził tyle sprzecznych namiętności, żaden jednak nie zbudował też równie zawrotnej i spójnej wizji własnego dzieła. Nigdy też żaden twórca nie wciągnął w swoją orbitę podobnej rzeszy artystów myślicieli różnego autoramentu – napisał o Richardzie Wagnerze w „Tysiąc i jedna opera” Piotr Kamiński. Był reformatorem muzyki operowej, dyrygentem i teoretykiem muzyki okresu romantyzmu.