Legenda polskiego baletu – tancerz, choreograf, pedagog i reformator polskiego baletu. Był solistą baletu Opery Poznańskiej a później jego wieloletnim kierownikiem; twórca Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, z którym jako choreograf odnosił liczne sukcesy zagraniczne. Conrad Drzewiecki – bo o nim mowa – także na naszej scenie z naszym zespołem stworzył niezapomniane spektakle: Ognisty ptak Strawińskiego i Księżyc Orffa (1978), Etiuda

Jednoaktowy utwór składający się z dwóch obrazów, przeznaczony na głos tenorowy solo, chór mieszany i orkiestrę komponowany był do scenariusza pisarza – Jerzego Mieczysława Rytarda. Jego libretto, współautorstwa Heleny Roj-Kozłowskiej, zaginęło przed ukończeniem kompozycji, toteż Karol Szymanowski wspólnie z Leonem Schillerem przygotowali nowe. Opowiada historię dziewczyny porwanej przez górskich zbójników, która wkrótce zakochała się w ich harnasiu. Po powrocie do miasta

Chciałoby się powiedzieć, że tego jeszcze nie było… ale było! I dlatego z jeszcze większym przekonaniem możemy zarekomendować Państwu muzyczno-wokalne spotkanie przed gmachem naszego Teatru. Dla tłumnie zebranej publiczności wystąpili już bowiem na plenerowej scenie m.in. Daniela Dessi, Andrea Boccelli, José Cura i Małgorzata Walewska – same gwiazdy pierwszej wielkości, a owacjom i bisom nie było końca. Na szczęście tak się złożyło, że aura za każdym razem dopisywała, publiczność

———— Był wspaniałym Przyjacielem naszego Teatru od początku jego istnienia; towarzyszył mu od inauguracyjnej premiery niemal do dziś, zawsze życzliwy i oddany sztuce operowej, obiektywny krytyk muzyczny i prawdziwy znawca i wielbiciel opery. Józef Kański – publicysta muzyczny i krytyk teatralny, autor niezliczonych artykułów o muzyce i jej twórcach, to spod jego pióra „wyszedł” używany

Trudno nam dzisiaj uwierzyć, ale jest to faktem… Przed 170-ciu laty prapremiera najsłynniejszej chyba dziś opery Giuseppe Verdiego Traviata, na swej prapremierze w Teatro La Fenice w Wencecji (6 marca 1853 roku) poniosła całkowitą klapę! Swoje niezadowolenie premierowa publiczność wyrażała głośnymi okrzykami przy otwartej kurtynie i kpinami z głównej wykonawczyni – Fanny Salvini-Donatelli. Widzowie byli niemile zaskoczeni, że zamiast

Richard Wagner, który jak wszyscy niemieccy słuchacze uważał Fausta  Goethego za narodową świętość, nazwał złośliwie operę „parodią Goethego z muzyką Gounoda”. Nie przeszkodziło to jednak temu, że i w Niemczech Faust zdobył  wielkie powodzenie, a wszyscy zgodnie podkreślali, że niezwykle barwna i dramatyczna muzyka jest głównym walorem opery. Wystawiano go jednak demonstracyjnie pod tytułem Margarethe, co świadczy i o tym jak ważną

Niezwykły człowiek… Z wyglądu przypominał dostojnego kapłana. Wzrost miał okazały, oczy pełne wyrazu; nosił piękną białą brodę. Oznaczał się łatwością wysławiania, przy czym słuchając go, odnosiło się niekiedy wrażenie, iż przemawia czcigodna, duchowna osoba. Miły i dobroduszny, był w całym tego słowa znaczeniu wartościowym człowiekiem. Był entuzjastą i wielbicielem muzyki Mozarta, którego uważał za ideał. Wpływ muzyki 

W 1856 roku Edgar Degas – wielki francuski impresjonista – odbył podróż do Włoch, kolebki renesansu, gdzie studiował i kopiował – na potrzeby ćwiczeń – liczne dzieła wielkich mistrzów malarstwa, takich jak Rafael Santi, Tycjan, czy Michał Anioł. Jednak jego wielka fascynacja ruchem sprawiła, że wkrótce jego malarskie dzieła zdominowała jedna tematyka – balet i taniec. Najbardziej